Een tijd geleden sprak ik een teammanager binnen het MBO College voor Loopbaanontwikkeling & Participatie. Samen met haar collega’s is zij werkzaam aan de Thorbeckelaan, de locatie waar mijn collega’s en ik eveneens vijf dagen in de week actief zijn. De studenten van haar vormen echter een andere doelgroep dan de studenten van onze opleiding onderwijsassistent. De culturele achtergrond van de verschillende studenten ligt soms letterlijk mijlenver uit elkaar en de lunches van de studenten smaken totaal verschillend. Toch zitten ze iedere dag samen in de kantine en halen ze hun koffie bij dezelfde lieve Heidi. Als docente vind ik het altijd opvallend om te zien hoe de verschillende groepen binnen zo’n kantine naast elkaar lijken te leven. Ze praten niet tot nauwelijks met elkaar en ze zijn vooral gericht op hun eigen sociale schoolkring.
In mijn vorige stukje schreef ik over de behoefte om bruggen te bouwen. Bruggen binnen het ROC van Twente, tussen verschillende colleges, verschillende opleidingen en verschillende collega’s. Hoe mooi zou het zijn als het ons lukt om bruggen te bouwen tussen de verschillende studenten. Laten we beginnen met de studenten van onderwijsassistent en de studenten van de inburgeringsopleiding. Ze leven op school naast elkaar, maar hun kennis over elkaars achtergrond en leefwereld lijkt zeer beperkt. Met deze gedachte in het achterhoofd zijn we opzoek gegaan naar een mogelijkheid om samen te werken met de inburgeringsopleiding binnen de Thorbeckelaan. Eerdere pogingen om samen te werken zijn om logistieke reden gestrand. Wat zijn dan voorwaarden om een project/samenwerking wel te doen slagen?
Met deze vraag in mijn achterhoofd ben ik in gesprek gegaan met Verena Reinders van het VISTA college. Zij heeft binnen haar opleiding Media en Vormgeving een project gedraaid met het doel haar studenten wereldwijs te maken door middel van een I@Home activiteit. Ze wilde de interculturele communicatie tussen anderstaligen en haar studenten door middel van beeldspraak op gang brengen. Ze vertelde vol enthousiasme en passie over het project zonder logistieke obstakels überhaupt te benoemen. Haar geheim, ‘Niet wachten, maar doen’. Dit was voor mij als docent-onderzoeker misschien wel de belangrijkste zin in ons gesprek. Keep is simple, zonder het doel voor je studenten uit het oog te verliezen. Dit is een les waar ik zelf nog veel in kan leren. Als docent (-onderzoeker) ben je soms geneigd om alles te analyseren, te bespreken en terug te koppelen. Dat hoort misschien wel een beetje bij de cultuur van het onderwijs, maar daardoor is het wel lastig om het tempo erin te houden. De wijze les van het geslaagde project van het VISTA college hou ik dan ook maar wat graag in mijn achterhoofd als ik naar mijn eigen project kijk. Een interculturele samenwerking tussen onderwijsassistent en inburgeraars. Just keep it simple en laten we samen ervaren.