De titel van deze blog is “hoe internationaal is jouw stad of regio?”. Het is een oprechte vraag vanuit mijn eigen gedachtes, processen en ontwikkelingen. En hiervan wil ik er een paar met jullie delen.
Sinds 2018 woon ik namelijk in Den Haag. De internationale stad van vrede en recht. Een stad die zich identificeert en beschrijft als internationale stad. Op de website van de gemeente staat o.a. geschreven: “Den Haag heeft een bijzondere positie als stad van vrede en recht. De stad trekt veel regeringsleiders, internationale organisaties, kenniscentra, hulporganisaties, bedrijven en studenten. Zij werken hier met elkaar samen en delen hun kennis. Ze werken aan nieuwe ideeën om wereldwijde problemen op te lossen. En om een duurzame toekomst op te bouwen.”.
En ja, ik voel dat ook hier. Een stad vol internationale organisaties. Een stad waar ik op één dag meerdere vreemde talen hoor: Frans, Spaans, Turks, Pools, etc. Een stad waar veel kinderen opgroeien met twee ouders met verschillende nationaliteiten en vaak dus al twee moedertalen. Ook de samenstelling van de inwoners is divers. Volgens de gezondheidsmonitor van de GGD Haaglanden heeft de stad bijna 550.000 inwoners, waarvan ruim de helft van niet-Nederlandse afkomst is. Een sa
menstelling vergelijkbaar met Amsterdam en Rotterdam. Al bij al, een stad die internationaal voelt en ademt en die zich ook als zodanig identificeert.
Voordat we naar Den Haag verhuisden, woonde ik lange tijd in Maastricht. Een stad die misschien als minder internationaal wordt gezien (dan Den Haag). Dat er een belangrijk Europees besluit is genomen in Maastricht en dat er een Maastricht Treaty is, is een van de elementen die de stad Europees maken. Maar ook in Maastricht hoor je meerdere talen op straat. Duitsland en België liggen op een steenworp afstand: Frans, Duits en Vlaams zijn in de winkelstraat (pre-Covid in elk geval) veel te horen. En de DSM, Sabic en Universiteit Maastricht – als internationale organisaties met personeel vanuit de hele wereld – dragen bij aan de vele talen en gezichten die er op straat te zien zijn.
Maar niet dat alleen. Zoals gezegd, liggen België en Duitsland op een steenworp-afstand. Er komen bezoekers uit beide landen naar Nederland en inwoners van Maastricht kunnen makkelijk even naar Duitsland en België. Zo is het bijna gemakkelijker om voor een concert naar Brussel, Antwerpen, Luik, Aken of Düsseldorf te gaan, dan naar Amsterdam of Rotterdam. Ook kan er een ijsje eten worden gegeten in Visé of Kanne (België) en wordt de drogist in Duitsland graag bezocht door Limburgse bewoners. Ook wonen veel gezinnen in het ene land, terwijl ze werken of studeren in een ander land.
In Twente is er ook veel aandacht voor de zogeheten Euregio. Hier bestaat deze uit 2 landen: Duitsland en Nederland. Ook hier gaan veel mensen veelvuldig de grens over: om te winkelen, te eten of te tanken. In de verschillende Nederlandse steden kan de winkelstraat Duits klinken en de parkeerplaatsen bij de Duitse groothandels kleuren vaak geel van de Nederlandse kentekens. Binnen ROC van Twente – evenals binnen Saxion en de verschillende gemeentes – heeft de Euregio veel aandacht. Het wordt gezien als één grote regio, waarin grensoverschrijdend leven en werken eigenlijk als vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Zoals gezegd, voelt en ademt Den Haag, voor mij “internationaal”. Maastricht en de verschillende steden in Twente doen dit echter ook. Op een andere manier. Niet meer of minder. Gewoon anders! Hoe is dat voor jou?